Het is 4.30 in de ochtend. De wekker rinkelt. Een extreem vroege wekker betekent voor mij maar 1 ding; het is tijd om naar de waterkant te gaan. De jacht naar mijn targetvis is geopend…
Afgelopen weken heb in het geheim een aantal voerstekken opgebouwd en nu de maanstand perfect is, de temperatuur oploopt en de luchtdruk daalt, is dit in theorie hét moment om af te romen. Ik drink een bak koffie, schuif een flinke bak yoghurt naar binnen en een kwartier later rij ik met flinke zenuwen in mijn lijf naar de waterkant..
Nog voor zessen staat de pruttelpot al te pruttelen.
Kraakhelder water
Het water in kwestie is een prachtige oude zandafgraving met kraakhelder water. Het bestand varieert van stokoude spiegels tot enkele pikzwarte massieve schubs, aangevuld met enkele jonge uitzetters. Veel vissen hebben er de afgelopen jaren mijn onthaakmat bezocht maar de koningin van het water ontbreekt nog. Niet dat ik daar om maalde, want ik was nooit specifiek naar haar op jacht, maar toch. Dit voorjaar is anders. M’n hele aanpak is afgestemd op deze ene vis. Nog voordat de echte drukte losbarst wil ik haar graag vangen.
Gerichte aanpak
Om die reden heb ik afgelopen weken bewust gekozen voor een gerichte aanpak. De voorkeuren van m’n targetvis zijn bekend. Niet zozeer d’r aasvoorkeur, maar het belangrijkste wapenfeit is dat ze zich voornamelijk schuil houdt in een bepaalde hoek van het water. Voor het gericht belagen van een targetvis is deze informatie natuurlijk cruciaal. De stekkeuze is dus niet zo moeilijk.
Omdat er niet bekend is of deze vis een voorkeur heeft voor een specifiek aas besluit ik om te voeren met onze Maple Pistache Boilie. Dit zogenaamde ‘breedspectrum’ aasje heeft alles in zich. Allerlei koolhydraatrijke ingrediënten, birdsfoods, krillmeel, notenmeel en een flink hoeveelheid vloeibare vrije amino’s. Met zo’n boilie spreek je dus alle vissen aan! Qua rigs of loodsystemen is er ook geen enkele twijfel. Beide hengels zijn voorzien van een shockersysteem en rigs van zo’n 14 cm! Niets bijzonders maar het heeft zich voor mij al duizenden keren bewezen.
Een boilie die ze overal lusten; de Maple Pistache.
Compact voeren
De voorbereidingen qua voeren zijn wel afwijkend van mijn meest gebruikelijke aanpak. Waar ik normaal gesproken kies voor het breed opzetten van mijn voerplekken (daar bereik je de meeste karpers mee) kies ik in dit geval voor twee zeer compacte voerplekken van enkele vierkante meters die ik dagelijks voorzie van 50 tot 100 boilies. De theorie is dat de grote vissen zo’n voerplek domineren waardoor de kans dat je precies die ene vis vangt toeneemt. In het verleden heeft deze voertactiek zich al vaak bewezen en misschien zijn m’n zenuwen daarom zo sterk aanwezig..
Ik heb niets aan het toeval overgelaten dus zodra ik aan het water sta is m’n verwachting torenhoog. Uit een snelle observatie blijkt dat er geen andere visser te bekennen is, heerlijk. In totaal heb ik vier uurtjes de tijd om daarna weer te gaan werken. Ik besluit daarom om beide hengels te voorzien van een 15MM Boilie, gesoakt in de High Concentrated Amino Trigger. Ik kies bewust voor dit zeer attractieve haakaas omdat ik de aanbeet snel wil forceren. Om 10.00 gaat de winkel immers open dus dan moet de klus geklaard zijn.
Een 15mm Maple gesoakt in de Maple H.C Amino Trigger aan de haak voor maximale attractie.
Shit. Beet!
Terwijl de koffiepot nog voor 6.00 staat te pruttelen, tuur ik over het water. De waterspiegel is opvallend vlak. Van karper geen teken van leven. Normaal gesproken geen goed voortekenen, maar bij een gerichte ‘big fish aanpak’ vind ik het helemaal niet erg. 1 aanbeet is immers genoeg. Terwijl ik zit te genieten van de eerste zonnestralen en een verse bak koffie komt de beetverklikker al tot leven. Dat is snel, schiet er door me heen. Een aantal losse piepjes gevolgd door een trage run verraad een goede vis.
Na een sprintje pak in de hengel en wat volgt is een lange dril. De vis blijft minutenlang diep en wanneer ze dan eindelijk met haar loge lijf de waterspiegel doorklieft zie ik het direct; het is mijn gedroomde targetvis! Ze duikt met haar dikke donkere lijf nog enkele malen de diepte in maar gelukkig geeft ze zich snel over. Met een ferme krachtsinspanning trek ik haar over het netkoord. Zo blij als een kind doe ik een klein vreugdedansje. In het echt is ze nog mooier en indrukwekkender dan ik haar op eerdere foto’s zag.
Ik zie direct dat het mijn gedroomde targetvis is!
Ik besluit de vis even tijdelijk te bewaren in een weighsling en bel snel met Wesley. Een uurtje later is hij paraat om een serie prachtige foto’s te schieten. Bedankt makker! Onder het genot van een bak koffie praten we nog even na over de vangst. Het vangen van een targetvis zorgt altijd voor een voldaan gevoel, al helemaal wanneer er zoals in dit geval een goed opgezet plan aan ten grondslag ligt. De factor geluk speelt altijd een rol, maar deze vangst bevestigt mij eens te meer dat je als karpervisser veel dingen in eigen hand hebt. Karpers zijn gewoontedieren met vaste patronen en voorkeuren. Door inzicht te verkrijgen in dit gedrag en door soms net dat stapje extra te doen zijn bijna alle karpers vangbaar, dat is iets wat ik graag nog even wil meegeven in dit verhaal. Never give up!
De naald van de weger knalt door de 20 kilo grens. De bruine kleur maakt het plaatje compleet.
Het boek is dicht
Als Wesley weer vertrekt plof ik nog even neer op m’n stoeltje. Het besef dat ik het toch maar even heb geflikt is ineens daar! M’n gedachten dwalen naar afgelopen weken. Iedere avond in het donker op pad om te voeren, de constante stroom aan theorieën over de aanpak in m’n hoofd; het was het allemaal waard. Ik besef me na al die jaren dat de weg die je bewandelt naar een vangst bijna mooier is als de vangst zelf. Met die gedachte draai ik de hengels binnen en gooi is de stoel en vistas over m’n schouder. Het boek is dicht, tijd voor een nieuw avontuur…
Note: wil jij meer informatie over het aas waarmee Martin deze droomvis wist te vangen? Lees dan alle info op de nieuwe productpagina en bestel hier eenvoudig je aas!
Het boek gaat dicht. De vis terug in haar element.
– Martin Post
